கெளரவ கொலைகளுக்கு எதிராக சட்டம் இயற்றக் கோரி பிரச்சார இயக்கம்
கௌரவ கொலைகளில் பலியாகக் கூடிய பெண்கள் அனைவரும் சாதி இந்து பெண்கள் தான். தலித் இளைஞர்களை காதலித்ததற்காகவும் திருமணம் செய்து கொண்டதற்காகவும் இப்பெண்கள் குடும்ப உறுப்பினர்களாலும் உறவினர்களாலும் சாதி குழுக்களாலும் கொலை செய்யப்படுகின்றனர். இது சாதிய ரீதியான படுகொலையாக இருந்தாலும் சட்ட ரீதியாக சாதிப் பாகுபாட்டால் நடத்தப்பட்ட படுகொலை என்று பதிவு செய்வதற்கு சட்ட வரைமுறையில் இடமில்லை. கொலை செய்யப்பட்டது தலித் அல்லாத பெண், கொலை செய்ததும் அல்லாதோர்கள் என்று எளிதாக அரசு விளக்கம் கொடுத்துவிடும். தன்னுடைய மகளை விரும்புகிற அல்லது திருமணம் செய்து கொள்கிற தலித் ஆணை சாதி இந்துக்கள் கொலை செய்தால் அவற்றை சாதி ரீதியான படுகொலையாக வழக்கினை பதிவு செய்ய முடியும். ஆகவே சட்ட ரீதியாக, கௌரவ கொலை செய்யப்படுகிற பெண்களின் வழக்கினை சாதிய படுகொலையாக பதிவு செய்வதில் சிக்கல்கள் உள்ளன. இதுமட்டுமல்லாமல் சர்வதேசிய அளவில் கௌரவ கொலைகள் என்கிற வன்முறை பெரிய அளவில் விவாத களமாக மாறியிருக்கிறது. கௌவர கொலைகளுக்கு எதிராக சர்வதேசிய சட்ட தலையீடுகள் மேற்கொலள்ள உலக அளவில் முன்னெடுப்புகள் நடந்து வருகின்றன. ஆகவே சர்வதேசிய சமூகத்திற்கு தமிழக சூழலிலிருந்து அழுத்தம் கொடுக்க வேண்டுமென்றால் இவற்றை கௌரவ கொலைகளாகவே நாம் சுட்டிக் காட்ட வேண்டும். ஆகவே இவற்றை சாதிய ரீதியான கௌரவ கொலைகள் என்று கூறுவது பொருத்தமாக இருக்கும். இதுமட்டுமல்லாமல் தற்போது கௌரவ கொலைகள் என்பதை விட போலி கௌரவ கொலைகள் என்கிற வார்த்தையை பயன்படுத்தலாம் என்று உலக அளவில் உள்ள சமூக ஆர்வலர்கள் கருத்து தெரிவித்து வருகின்றனர். இதனடிப்படையில் சாதிய ரீதியான போலி கௌரவ கொலைகள் என்றும் அழைக்கலாம். தற்போது கௌரவ கொலைகள் என்கிற வார்த்தையை சர்வதேசிய அளவில் பயன்படுத்தப்பட்டு வருவதனால் சர்வதேசிய நீதி விசாரணைக்கு இவ்வார்த்தையை பயன்படுத்துகிற சூழல் ஏற்பட்டு விடுகிறது. மற்றபடி இந்த வார்த்தையின் மீது யாருக்கும் உடன்பாடு அல்ல என்பதுதான் உண்மை.
- எவிடன்ஸ் கதிர்
Dalit HM in Soup for Slipper Attack
According to the sources, the incident took place on January 6 after some parents complained headmistress G Selvarani during the students counselling meeting that T Kalaiyarasan, teacher of Class III, had not evaluated the answer scripts properly.
Selvarani conducted an enquiry into the complaint which sparked a verbal altercation and during the course of the argument Selvarani hit Kalaiyarasan with her slippers.
Kalaiyarasan told Express, “For a small problem, she behaved in an arrogant manner and slapped me with slippers.”
Despite repeated phone calls by this correspondent, Selvarani refused to speak on the issue.
As many as 15 teachers of various government schools in the Harur taluk petitioned the district elementary educational officer (DEEO) seeking action against Selvarani.
Swaminathan, DEEO told Express, “The head-mistress has been suspended.”
Source :: The New Indian Express
தலித் பெண்ணை கட்டப்பஞ்சாயத்தில் செருப்பால் அடித்து கொடுமை
பாதிக்கப்பட்ட தலித் பெண்ணிற்கு ரூ.1 இலட்சம் அபராதம் விதித்தது கட்டப்பஞ்சாயத்துபுதுக்கோட்டை மாவட்டம், ஆவுடையார் கோவில் தாலுகா, திருப்புனவாசல் காவல்நிலைய எல்லைக்குட்பட்ட கிராமம் பொன்சிறுவரை. இக்கிராமத்தில் வசித்து வரும் தாழ்த்தப்பட்ட தலித் சமூகத்தைச் சேர்ந்த திருமிகு.சாந்தி (30) க.பெ.காசிநாதன் என்பவரை கடந்த 28.12.2013 அன்று 3 பேர் கொண்ட சாதி இந்து வன்கொடுமை கும்பல் செருப்பாலும், விளக்கமாறாலும் அடித்து அவமானப்படுத்தியுள்ளனர். இதுகுறித்து கிராம முக்கியஸ்தர்களிடம் பாதிக்கப்பட்ட சாந்தி புகார் கொடுத்துள்ளார். சாந்தி வேலைக்கு சென்ற நேரத்தில் கடந்த 30.12.2013 அன்று சாதி பஞ்சாயத்தை கூட்டியுள்ளனர். பாதிக்கப்பட்ட சாந்தி பஞ்சாயத்தில் கலந்து கொள்ளவில்லை என்கிற காரணத்தினால் சாதி பஞ்சாயத்து சாந்திக்கு ரூ.25,000 அபராதம் விதித்திருக்கிறது. அதுமட்டுமல்லாமல் மறுபடியும் 01.01.2014 அன்று சாதி பஞ்சாயத்தை கூட்டி பஞ்சாயத்தில் விதித்த அபராதத் தொகையை கட்டவில்லை என்று கூறி பஞ்சாயத்து ரூ.1 இலட்சம் அபராதம் விதித்துள்ளது. சாந்தியையும் அவரது வயதான தாயார் உலகம்மாளையும் சாதி பஞ்சாயத்தில் செருப்பாலும் உருட்டுகட்டையாலும் அடித்து அவமானப்படுத்தியும் உள்ளனர்.
இதுகுறித்து எமது எவிடன்ஸ் அமைப்பின் உண்மையறியும் குழுவினர் கடந்த 11.01.2014 அன்று சம்பவ இடத்திற்கு நேரடியாகச் சென்று களஆய்வு மேற்கொண்டனர். களஆய்வில் கிடைத்த தகவல்களின் அடிப்பûயில் இப்பத்திரிக்கைச் செய்தி வெளியிடப்படுகிறது.
தலித் சமூகத்தைச் சேர்ந்த சாந்தி, இராமநாதபுரம் மாவட்டம் வெள்ளையாபுரம் அருகில் உள்ள நாவலூர் என்கிற கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர். புதுக்கோட்டை மாவட்டம், பொன்சிறுவரை கிராமத்தைச் சேர்ந்த காசிநாதன் என்பவரை திருமணம் செய்து கொண்டு, பொன்சிறுவரை கிராமத்தில் தன்னுடைய 11 வயது மகன் அருண், 7 வயது மகள் அக்க்ஷயாவுடன் வசித்து வருகிறார். சாந்தியின் கணவர் காசிநாதன் கத்தாரில் வேலை பார்த்து வருகிறார்.
இந்நிலையில் கடந்த 7 மாதத்திற்கு முன்பு சாந்தி தம்முடைய 30 சென்ட் நிலத்தை விற்பதற்காக முயற்சி செய்திருக்கிறார். இதற்கு சாதி இந்துவான திரு.கணேசன் என்பவர் உதவி செய்கிறேன் என்று கூறி 1 சென்ட் ரூ.800 வீதம் 30 சென்ட் ரூ.24,000த்திற்கு முருகையா என்கிற சாதி இந்துவிடம் விற்றுள்ளார். சில தினங்களில் முருகையா, அதே பகுதியில் உள்ள தம்முடைய நிலத்தை 1 சென்ட் ரூ.1200க்கு விற்றுள்ளார். இதையறிந்த சாந்தி நேரடியாக கணேசனிடம் சென்று இப்படி என் நிலத்தை குறைந்த விலைக்கு விற்றுக் கொடுத்துள்ளீர்களே இது நியாயமா? உங்களுக்கு கமிசன் கேட்டால் நான் கொடுத்திருப்பேனே என்று கூறியுள்ளார். இதற்கு கணேசனும், அவரது மனைவி காளியம்மாளும் சாந்தியை சாதி ரீதியாக இழிவாகப்பேசி அவமானப்படுத்தியுள்ளனர்.
இந்நிலையில் கடந்த 28.12.2013 அன்று காலை 7.00 மணியளவில் தெருவில் சென்று கொண்டிருந்த சாந்தியை வழிமறித்த கணேசனின் மனைவி காளியம்மாள், சாதி ரீதியாக இழிவாகப்பேசி உனக்கு எவ்வளவு திமிரு இருந்தால் எங்களைப் பார்த்து கமிசன் வாங்கியிருக்கிறோம் என்று பேசுவாய், உன் சாதி என்ன, என் சாதி என்ன போயும் போயும் உன் சாதி நாய்களிடமா நாங்கள் கமிசன் வாங்குவோம் என்று இழிவுபடுத்தியது மட்டுமல்லாமல் விளக்கமாறால் அடித்துள்ளார். உடனே அங்கிருந்த காளியம்மாளின் மகள்கள் சங்கீதாவும், தேவியும் செருப்பு மற்றும் விறகு கட்டையை எடுத்துக் கொண்டு சாந்தியை கடுமையாக அடித்துள்ளனர். அவரது முடியைப் பிடித்து இழுத்து தெருவில் தள்ளியுள்ளனர்.
பாதிக்கப்பட்ட சாந்தி, சாதி இந்து பகுதியைச் சேர்ந்த சாதி பஞ்சாயத்து முக்கியஸ்தர்கள் திரு.பஞ்சு, திரு.அப்பாதுரை ஆகியோரிடம் சென்று புகார் கொடுத்துள்ளார். இன்றே இதுகுறித்து விசாரணை செய்யுங்கள் என்று சாந்தி கேட்டுள்ளார். இன்று விசாரிக்க முடியாது நாளை 29.12.2013 அன்று விசாரிக்கிறோம் என்று கூறியுள்ளனர். மறுநாள் 29.12.2013 அன்று சாதி பஞ்சாயத்து கூட்டப்படவில்லை. இந்நிலையில் 30.12.2013 அன்று பாதிக்கப்பட்ட சாந்தி 100 நாள் வேலைவாய்ப்பு திட்டத்தின் அடிப்படையில் வேலைக்கு சென்றுள்ளார்.
அன்றைய தினம் 30.12.2013 அன்று மாலை 4.00 மணியளவில் சாதி பஞ்சாயத்தை கூட்டியுள்ளனர். சாந்திக்கு அழைப்பு விடுத்துள்ளனர். சாந்தி வேலை முடித்து வருகிறேன் என்று கூறியுள்ளார். சாந்தி வராததால் ஆத்திரமடைந்த சாதி பஞ்சாயத்து, நம்மை மதிக்காத சாந்திக்கு அபராதம் ரூ.25,000 போடுகிறோம் என்று கூறியுள்ளனர். அவரிடம் யாரும் பேசக்கூடாது, உறவு வைத்துக் கொள்ளக்கூடாது. அப்படி மீறி யாராவது பேசினால் அவர்களுக்கும் அபராதம் போடப்படும், ஊரை விட்டு தள்ளிவைப்பார்கள் என்று பஞ்சாயத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது.
பயந்துபோன சாந்தி தம்முடைய சொந்த ஊரான இராமநாதபுரம் மாவட்டம், நாவலூர் பகுதிக்கு வந்து தம்முடைய தாயார் உலகம்மாள், கொழுந்தனார் காசிலிங்கம் ஆகியோரை அழைத்துக் கொண்டு பொன்சிறுவரை கிராமத்திற்கு 03.01.2014 அன்று வந்துள்ளார். அன்று சாதி பஞ்சாயத்தில் சாந்தியும் அவரது தாயார் உலகம்மாளையும் திரு.கணேசன் குடும்பத்தினர் எல்லோர் முன்னிலையிலும் செருப்பாலும் விறகு கட்டையாலும் அடித்து அவமானப்படுத்தியுள்ளனர். இந்த கிராமத்தில் நாங்கள் பெரும்பான்மையினர், உங்கள் சாதி என்ன எங்கள் சாதி என்ன, எவ்வளவு திமிரு இருந்தால் எங்களை மதிக்காமல் நடந்து கொள்ளலாம். உங்களுக்கு 1 இலட்சம் அபராதம் போடுகிறோம் என்று கூறியுள்ளனர். சாந்தியிடம் பேசிய முத்துலெட்சுமி, மாரிமுத்து ஆகியோருக்கு ரூ.5000 அபராதம் போட்டுள்ளது பஞ்சாயத்து.
இதுகுறித்து பாதிக்கப்பட்ட சாந்தி, திருப்புனவாசல் காவல்நிலையத்தில் சென்று புகார் கொடுத்துள்ளார். காவல்நிலையத்தில் புகார் பெற்றுக் கொண்டதற்கான ரசீது கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. இதுவரை முதல் தகவல் அறிக்கை பதிவு செய்யப்படவில்லை. இதுகுறித்து திருப்புனவாசல் காவல்நிலைய சார்பு ஆய்வாளர் திரு.அந்தோணி குருஸ் அவர்களை எமது குழுவினர் தொடர்பு கொண்டு கேட்டபோது, “இது வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டத்தின் கீழ் வருவதனால் விசாரணை அதிகாரி டி.எஸ்.பி. அதனால் டி.எஸ்.பி. கவனத்திற்கு இதை கொண்டு சென்றிருக்கிறோம்” என்று கூறினார்.
கோட்டைபட்டிணம் டி.எஸ்.பி. திரு.மகாதேவனிடம் எமது குழுவினர் தொடர்பு கொண்டு இச்சம்பவம் குறித்து கேட்டனர். “இரண்டு சாட்சிகள் இருக்கிறார்கள் என்று பாதிக்கப்பட்ட பெண் சாந்தி கூறினார். ஆனால் அந்த இரண்டு சாட்சிகளையும் சாந்தி அழைத்து வரவில்லை. விசாரணை செய்து வருகிறோம். விரைவில் முதல் தகவல் அறிக்கை பதிவு செய்வோம். பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணிடம் தைரியமாக கிராமத்தில் இருங்கள். உங்களுக்கு ஏதேனும் பிரச்சனை ஏற்பட்டால் சம்பந்தப்பட்ட நபர்கள் மீது வழக்கு பதிவு செய்கிறேன் என்று கூறினேன். ஆயினும் சாந்தி பயந்து கொண்டு கிராமத்தைவிட்டு வெளியேறியுள்ளார்” என்று கூறினார்.
வன்கொடுமையால் பாதிக்கப்பட்ட யார் புகார் கொடுத்தாலும் முதல் தகவல் அறிக்கை பதிவு செய்யப்பட வேண்டும். இதற்கு டி.எஸ்.பி.தான் பதிவு செய்ய வேண்டுமென்று அவசியம் இல்லை. அதுமட்டுமல்ல டி.எஸ்.பி. தானாகச் சென்று நேரடியாக விசாரணை செய்ய வேண்டுமே தவிர பாதிக்கப்பட்ட பெண்ணிடமே சாட்சிகளை அழைத்து வாருங்கள் என்று கூறுவது ஏற்புடையதல்ல. பொன்சிறுவரை கிராமத்தில் தலித்துகள் வெறும் 5 குடும்பத்தினர் மட்டுமே வசித்து வருகின்றனர். இப்பகுதியில் பல்வேறு சாதிய அடக்குமுறைகள் இருப்பதாக அப்பகுதியைச் சேர்ந்த தலித்துகள் எமது குழுவினரிடம் கூறியிருக்கின்றனர். ஆகவே அப்பகுதியில் தலித்துகள் உயிருக்கு அச்சத்தோடு வாழ்ந்து வருவது தெரிய வருகிறது.
பரிந்துரைகள்
§ சாந்தியை கடுமையாக அடித்து சித்திரவதை செய்த சம்பந்தப்பட்ட வன்கொடுமை கும்பல் மீது தாழ்த்தப்பட்டோர் பழங்குடியினர் வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டம் 1989 பிரிவுகள் 3(1)(10), 3(1)(11) ஆகியவற்றின் கீழ் வழக்கு பதிவு செய்யப்பட வேண்டும்.
§ சாந்திக்கு அபராதம் விதித்து சாதி பஞ்சாயத்து நடத்தி அந்த பஞ்சாயத்தில் சாந்தி மீது தாக்குதக்கு காரணமாக இருந்த சாதி பஞ்சாயத்து கும்பல் மீதும் கடும் நடவடிக்கை எடுக்கப்பட வேண்டும்.
§ பாதிக்கப்பட்ட சாந்திக்கு ரூ.5 இலட்சம் நிவாரணம் வழங்க வேண்டும்.
§ சாந்திக்கும் அவரது குடும்பத்தினருக்கும், அங்குள்ள தலித்துகளுக்கும் உரிய பாதுகாப்பினை வழங்க வேண்டும்.
§ மாவட்ட ஆட்சியரும், காவல் கண்காணிப்பாளரும் அக்கிராமத்திற்கு நேரடியாகச் சென்று உண்மைகளை கண்டறிந்து அப்பகுதியில் நடக்கக்கூடிய தீண்டாமை பாகுபாடுகளை ஒழிக்க நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும்.
(A.கதிர்)
செயல் இயக்குனர்
எவிடன்ஸ்
ராகுல் தங்கிய தலித் வீடு இப்போது எப்படி இருக்கிறது: போட்டுடைக்கிறது ஆம் ஆத்மி
கடந்த 2008ம் ஆண்டு இப்போதைய காங்கிரஸ் துணைத்தலைவர் ராகுல், தனது சொந்த தொகுதியான அமேதியில் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டார். அப்போது தலித் ஒருவரின் வீட்டில் தங்கிய அவர், அங்கு உணவருந்தினார். ராகுலின் இந்த செயல் காங்கிரஸ் கட்சியால் பெரிதும் பேசப்பட்டது. அதே சமயம் எதிர்க்கட்சிகள் இதை ஒரு அரசியல் ஸ்டன்ட் என விமர்சித்தன.
இந்நிலையில், காங்கிரஸ் கட்சி கடும் சவாலாக உருவெடுத்துள்ள ஆம் ஆத்மி கட்சி சார்பில், எதிர்வரும் லோக்சபா தேர்தலில் அமேதி தொகுதியில் குமார் விஸ்வாஸ் என்பவர் போட்டியிடவுள்ளார். அதற்கான முன்னேற்பாடுகளை இப்போதே துவங்கியுள்ள விஸ்வாஸ், தொகுதி முழுவதும் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டு வருகிறார். குமார் விஸ்வாசுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்து தொகுதியில் கருப்பு கொடி ஆர்ப்பாட்டமும் நடந்துள்ளது.
இதனிடையே குமார் விஸ்வாஸ் நிருபர்களிடம் பேசினார். அப்போது அவர் கூறுகையில், "கடந்த 2008ம் ஆண்டு ராகுல் தலித் ஒருவரின் வீட்டிற்குச் சென்று, தங்கி உணவருந்திய கதைகளை கேட்டேன். அந்த வீடு தற்போது எப்படி இருக்கிறது என அறிய எனக்கு ஆவல் ஏற்பட்டது. ஆனால் அங்கு சென்ற எனக்கு பெரும் அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. அந்த வீடு எவ்வித மாற்றமும் இன்றி முன்பு போலவே காணப்பட்டது. அந்த வீட்டில் வசித்து வரும் சுனிதா என்ற பெண் என்னிடம் கூறுகையில், உ.பி.,யில் ஆளும் சமாஜ்வாடி கட்சியினர் தனது வீட்டை தீவைத்து கொளுத்தி விட்டதாகவும், தனக்கு உதவும்படி ராகுலிடம் பலமுறை கேட்டுக்கொண்டும் அவர் தனக்கு எந்த உதவியும் செய்ய முன்வரவில்லை என்றும் கூறினார். மக்களுக்கு உதவி செய்ய ராகுல் விரும்பவில்லை என்பதையே, சுனிதாவின் இந்த குமுறல் தெரிவிக்கிறது. அவர் அரசியல் ஸ்டன்டுக்காக மட்டுமே இங்கு தங்கியிருக்கிறார். இது மிகவும் வெட்ககரமானது". இவ்வாறு விஸ்வாஸ் தெரிவித்தார்.
செய்தி : தினமலர்
தலித் வீட்டில் சாப்பிடபோவது இல்லை ராகுல் காந்தி மீது குமார் விஸ்வாஸ் மறைமுக தாக்கு; சோனியா காந்தி மகாராணி
காங்கிரஸ் துணைத் தலைவர் ராகுல் காந்தியின் பாராளுமன்ற தொகுதியில் ஆம் ஆத்மி கட்சியின் சார்பில் பேரணி நடந்து வருகிறது.
பேரணியில் பேசிய ஆம் ஆத்மியின் தலைவர் குமார் விஸ்வாஸ் காங்கிரஸ் கட்சி அமேதி தொகுதிக்கு ஒன்றும் செய்யவில்லை என்று குற்றம் சாட்டியுள்ளார். மேலும், நான் தலித் வீட்டிற்கு சென்று உணவு சாப்பிடபோவது இல்லை. மீடியாக்களை அழைத்து பெரிதுபடுத்த போவது இல்லை என்று காங்கிரஸ் தலைவர் ராகுல் காந்தியை, குமார் விஸ்வாஸ் மறைமுகமாக தாக்கி பேசியுள்ளார்.
மக்கள் என்னை ஜோக்கர் என்று அழைக்கின்றனர். மேலும், ராகுல் காந்திக்கு எதிராக போட்டியிடுவீர்களா என்று கேள்வி எழுப்புகின்றனர். இந்த ஜோக்கர் ஒரு நல்ல மனிதன். ஜோக்கர் நாட்டை விற்கவில்லை என்று அவர் கூறியுள்ளார்.
விஸ்வாஸ் காங்கிரஸ் தலைவர் சோனியா காந்தியை மகாராணி என்று அழைத்துள்ளார். மேலும் சோனியா காந்தியின் அமெரிக்க பயணத்தை விமர்சித்துள்ளார். சோனியா ஜிக்கு நம் நாட்டில் உள்ள மருத்துவர்கள் மீது நம்பிக்கை இல்லை, பிறகு எப்படி நான் உங்களது மகன் இந்த நாட்டை சரியாக ஆட்சி செய்வார் என்று நான் நம்ப முடியும் என்று கேள்வி எழுப்பியுள்ளார்.
செய்தி :: தினத்தந்தி
காஞ்சி, பழவேரி சேரிப்பெண் விசாலாட்சி சாதிவெறியர்களால் படுகொலை.
31-12-2013, காஞ்சிவரம் மாவட்டம், சாலவாக்கம் ஒன்றியம் - பழவேரி கிராமம் புதிரை வண்ணார் சமூகத்தைச் சார்ந்த சேரிப் பெண் விசாலாட்சி சாதிவெறிப் பிடித்த வன்னிய கும்பலின் கூட்டு சதியால் படுகொலை.
காஞ்சிவரம் மாவட்டம், சாலவாக்கம் ஒன்றியம் - பழவேரி கிராமம் புதிரை வண்ணார் சமூகத்தைச் சார்ந்த சேரிப் பெண் விசாலாட்சி வயது 17 அரும்புலியூர் கிராமத்தைச் சார்ந்த சாதிவெறிப் பிடித்த வன்னிய கார்த்திக் என்பவன் காதலித்து வயிற்றில் 8 மாத கருவை கொடுத்து ஊர்ப் பஞ்சாயத்தில் போலியாக தாலியைக் கட்டி மனைவியான போதும் அவர் வீட்டிற்கு அழைத்து சென்று குடும்பம் நடத்தாமல் விசாலாட்சியின் வீட்டிலேயே வைத்து அவரைத் தொடர்ந்து அடித்து கொடுமை செய்துள்ளான். ஊரார் கேட்டதற்கு வரதட்சனைப் பணம் வேண்டும், சாமான்கள் வேண்டும் என்றும் பேசியுள்ளான். ஊராரும் ஒன்றுகூடி நாங்கள் ஏற்பாடு செய்கிறோம் தயவு செய்து விசாலாட்சியை அடித்து துன்புறுத்தாதீர்கள் என்று பலமுறை மன்றாடியுள்ளனர்.
தொடர்ச்சியான இந்தக் கொடுமைகளின் உச்சம், வன்னிய சாதிவெறியர்களின் கூட்டு சாதியோடு சேரிப் பெண் விசாலாட்சி வயிற்றில் வன்னிய கரு இருக்கக் கூடாது வண்ணார் சமூகத்துப் பெண் நமது தெருவில் வாழக் கூடாது என்று சாதிவெறியர்கள் ஒன்று கூடி கூட்டு சதி செய்து கடந்த 28-12-2013 நள்ளிரவில் விசாலாட்சியை அடித்து படுகொலை செய்து கிணற்றில் வீசி தற்கொலை நாடகம் ஆடி சாதிவெறியாட்டம் நடத்தியுள்ளனர்.
தகவல் அறிந்த விடுதலைச்சிறுத்தைகள் கட்சியினர் காஞ்சி மாவட்ட செயலாளர் சூ.க.விடுதலைச்செழியன் அவர்களுக்கு தொடர்பு கொண்டு செய்தி சொல்ல,
இன்று 31-12-2013 காலை 9 மணிக்கு மாவட்ட செயலாளர் சூ.க.விடுதலைச்செழியன் அவர்கள் தலைமையிலான விடுதலைச்சிறுத்தைகள் செங்கல்பட்டு அரசு மருத்துவமனையில் திரண்டு RDO, DSP ஆகியோரை முற்றுகையிட்டு சாதிவெறியர்கள் மீது கொலைவழக்காக பதிவு செய்ய வேண்டும் - கூட்டு சதியில் ஈடுபட்ட சாதிவெறி கும்பலை கைது செய்ய வேண்டும் - சகோதரியின் சடலத்தைப் பிரேத பரிசோதனைக்கு உட்படுத்த வேண்டும் - பிறகே சடலத்தை வாங்குவோம் போன்ற கோரிக்கைகளை முன்வைத்து
வன்கொடுமைத் தடுப்பு சட்டம் - சிறுபெண் கற்பழிப்பு - பெண்கள் வன்கொடுமை சட்டம் - வரதட்சனை கொடுமை உள்ளிட்ட சட்டப் பிரிவுகளின் கீழ் வழக்கைப் பதிவு செய்ய வேண்டும் என சிறுத்தைகள் கண்டன முழக்கங்களை எழுப்பி சேரிப் பெண் விசாலாட்சி சடலத்தை வாங்க மறுத்து முற்றுகை போராட்டம் நடத்தினர்.
சிறுத்தைகளின் உறுதியான நிலைப்பாட்டினால் மருத்துவர்கள் உடனடியாக வரவழைக்கப்பட்டு சகோதரியின் சடலம் பிரேத பரிசோதனைக்கு உட்படுத்தப்பட்டது. பிரேத பரிசோதனையில் இது தற்கொலை அல்ல. கொலை என்று உறுதி செய்தனர் மருத்துவர்கள்.
மாவட்ட செயலாளர் சூ.க.விடுதலைச்செழியன் அவர்கள் போராட்டத்தை வேகமாக முன்னெடுக்க, அருகில் உள்ள அனைத்து சிறுத்தை தோழர்களும் செங்கை மருத்துவமனையில் கூடினர். போராட்டத்தின் வீரியம் அதிகரித்திருந்தது.
போராட்டக்காரர்களிடம் வந்த காவல்துறையினர் கார்த்தியை கைது செய்து விட்டோம். வழக்கையும் வன்கொடுமை தடுப்பு சட்டத்தின் கீழ் பதிவு செய்கிறோம் என்று உறுதியளித்தனர்.
அதன் பின்னரே சடலம் வாங்கப்பட்டு விசாலாட்சியின் சொந்த ஊரான பழவேரி கிராமத்திற்கு எடுத்து செல்லப்பட்டு சிறுத்தைகளின் வீரவணக்க முழக்கங்களுடன் சிறுத்தைகள் படை சூழ விசாலாட்சியின் பிணத்தை சுடுகாடு வரை கொண்டுசென்று இன்று மாலை 6 மணிக்கு அடக்கம் செய்யப்பட்டது.
சுடுகாட்டில் சேரி மக்களிடம் பேசிய மாவட்ட செயலாளர் சூ.க.விடுதலைச்செழியன் அவர்கள் போராட்டத்திற்கான அடுத்த வடிவங்கள் குறித்தும் அதற்கான பழவேரி சேரி மக்கள் ஒத்துழைப்பும் வேண்டுமென்று பேசினார்.
வருகின்ற 09-01-2014 அன்று வாலாசாபாத் நகரில் ஒரு மாபெரும் கூட்டு ஆர்ப்பாட்டம் நடைபெறும் என்று சுடுகாட்டிலேயே முடிவு எடுக்கப்பட்டது.
உடன் களப்பணியில் வழக்கறிஞர் தேவ அருள்பிரகாசம், பாசறை செல்வராசு, பாக்கம் பேரறிவாளன், மு.ச.ரஞ்சன், தி.வ.எழிலரசு, தென்னவன், செங்கை அன்புச்செல்வன், விச்சுர் செந்தமிழன், ஊடக மையம் ஆதவன், வாலாசபாத் அசோக்குமார் ஆகியோர்.
தலைநிமிரச் சேரி திரளும் - அன்று
தலைகீழாய் நாடு புரளும்!
சேரிபுயல் ஒருநாள் வரம்பு மீறும் - வரலாறு மாறும்!
ஒப்பாரி ஓலங்கள் சேரிக்கும் மட்டும் சொந்தமல்ல.!
- அண்ணன் திருமாவளவன்.
--------------------------
ஊடக மையம் - காஞ்சிவரம் மாவட்டம்
விடுதலைச்சிறுத்தைகள் கட்சி.
Ambedkar’s foresight
India’s present political plight is because the political class, lawyers and judges ignore the British Constitutional ethos on which Ambedkar modelled the Constitution. Three books that help us understand that ethos. By A.G. NOORANI
“IT would suit the conditions of this country better to adopt the parliamentary system of Constitution, the British type of Constitution with which we are familiar,” Vallabhbhai Patel said in the Constituent Assembly of India on July 15, 1947 (Constituent Assembly Debates (CAD); Volume 4, page 578). He was reporting on the conclusion arrived on June 7, 1947, at a joint meeting of the Provincial Constitution Committee, of which he was Chairman, and the Union Constitution Committee presided over by Jawaharlal Nehru.
A barrister himself, Patel overrode Gandhi’s objections and got Dr B.R. Ambedkar elected to the Constituent Assembly. This barrister of Gray’s Inn was steeped not only in British Constitutional Law and History, but, unlike other constitutional lawyers, was learned in Political Science as well. He was named Chairman of the Assembly’s Drafting Committee, in which capacity he constantly cited British precedents while explaining the provisions of the draft Constitution.
We have moved a long way since Prof. Myron Weiner wrote an essay on “India’s Two Political Cultures” in mid-1962. In his classification, “the first can be characterised as an emerging mass political culture and the second as an elite political culture” (Political Change in South Asia; Firma K.L. Mukhopadhyay, Calcutta, p. 114). Even 50 years ago, this was a bit of an oversimplification. Now, the two cultures have merged in essentials, while retaining differences in appearances.
The Centre has faithfully copied the States on defections, unprincipled coalitions, misbehaviour in the legislature, securing political support through bribery, coarse rhetoric and much else. Ambedkar’s devotees laud him for his contribution to the uplift of the downtrodden Dalits, the “untouchables” of his time. They are not alone in ignoring his profound insights into constitutionalism and constitutional values. Does Mayawati care for them? Why pick on her alone, when you have the likes of Mulayam Singh Yadav, who praised a person accused of a crime like murder because he had voted for him; the three Lals of Haryana—Bansi, Bhajan and Devi—Mamata Banerjee of West Bengal, and Lalu Prasad and his predecessors in Bihar? What about the regimes of defectors (Charan Singh and Chandra Shekhar), that of the prince of corruption and political dishonesty, P.V. Narasimha Rao, and the ramshackle coalitions of H.D. Deve Gowda, Inder Kumar Gujral, Atal Bihari Vajpayee and Manmohan Singh?
For the most part, our Presidents have been a pathetic lot. Rajendra Prasad and S. Radhakrishnan were ambitious usurpers of power whose games failed, as did those of Zail Singh. Fakhruddin Ali Ahmed was servile, N. Sanjiva Reddy was an intriguer, Pratibha Patil cut a sorry figure, A.P.J. Abdul Kalam was no stranger to intrigue. He was so ignorant of the Constitution as to ask Vajpayee to resign during the 2004 general election. He twice created crises, quite wantonly, which Manmohan Singh defused.
Ambedkar had foreseen these dangers. His comments in the Constituent Assembly on constitutional morality deserve quotation in extenso. On November 4, 1948, he quoted Grote, the historian of Greece, who held that “The diffusion of constitutional morality, not merely among the majority of any community but throughout the whole, is the indispensable condition of government at once free and peaceable; since even any powerful and obstinate minority may render the working of a free institution impracticable, without being strong enough to conquer ascendancy for themselves.” By constitutional morality Grote meant “a paramount reverence for the forms of the Constitution, enforcing obedience to authority acting under and within these forms yet combined with the habit of open speech, of action subject only to definite legal control, and unrestrained censure of those very authorities as to all their public acts combined too with a perfect confidence in the bosom of every citizen amidst the bitterness of party contest that the forms of the Constitution will not be less sacred in the eye of his opponents than in his own”.
Ambedkar remarked: “While everybody recognises the necessity of the diffusion of constitutional morality for the peaceful working of a democratic Constitution, there are two things interconnected with it which are not, unfortunately, generally recognised. One is that the form of administration has a close connection with the form of the Constitution. The form of the administration must be appropriate to and in the same sense as the form of the Constitution. The other is that it is perfectly possible to pervert the Constitution, without changing its form by merely changing the form of the administration and to make it inconsistent and opposed to the spirit of the
Constitution. It follows that it is only where people are saturated with constitutional morality such as the one described by Grote the historian that one can take the risk of omitting from the Constitution details of admission and leaving it for the legislature to prescribe them. The question is, can we presume such a diffusion of constitutional morality? Constitutional morality is not a natural sentiment. It has to be cultivated. We must realise that our people have yet to learn it. Democracy in India is only a top-dressing on an Indian soil, which is essentially undemocratic.
“In these circumstances it is wiser not to trust the legislature to prescribe forms of administration. This is the justification for incorporating them in the Constitution. Another criticism against the draft Constitution is that no part of it represents the ancient polity of India. It is said that the new Constitution should have been drafted on the ancient Hindu model of a state and that instead of incorporating Western theories the new Constitution should have been raised and built upon village panchayats and district panchayats.” He had no difficulty in refuting this (CAD; Vol. 7, p. 38). He concluded by saying “If things go wrong under the new Constitution, the reason will not be that we had a bad Constitution. What we will have to say is that Man was vile” (ibid., p.44; emphasis added throughout).
On November 25, 1949, while replying to the debate, as the Assembly was about to conclude its labours, Ambedkar warned: “However good a Constitution may be, it is sure to turn out bad because those who are called to work it happen to be a bad lot. However bad a Constitution may be, it may turn out to be good because of those who are called to work it happen to be a good lot. The working of a Constitution does not depend wholly upon the nature of the Constitution. The Constitution can provide only the organs of the state such as the legislature, the executive and the judiciary. The factors on which the working of these organs of the state depend are the people and the political parties they will set as their instruments to carry out their wishes and their politics. Who can say how the people of India and their parties will behave?” He added that it was “futile to pass any judgment upon the Constitution without reference to the part which the people and their parties are likely to play” (CAD; Vol. xi; p. 975).
There was, he pointed out on October 14, 1949, something else besides; as fundamental as the letter of the Constitution. “Every Constitution, so far as it relates to what we call parliament democracy, requires three different organs of the state, the executive, the judiciary and the legislature. I have not anywhere found in any Constitution a provision saying that the executive shall obey the legislature, nor have I found anywhere in any Constitution a provision that the executive shall obey the judiciary. Nowhere is such a provision to be found. That is because it is generally understood that the provisions of the Constitution are binding upon the different organs of the state. Consequently, it is to be presumed that those who work the Constitution, those who compose the legislature and those who compose the executive and the judiciary know their function, their limitations and their duties. It is therefore to be expected that if the executive is honest in working the Constitution, then the executive is bound to obey the legislature without any kind of compulsory obligation laid down in the Constitution.
“Similarly, if the executive is honest in working the Constitution, it must act in accordance with the judicial decisions given by the Supreme Court. Therefore my submission is that this is a matter of one organ of the state acting within its own limitations and obeying the supremacy of the other organs of the state. Insofar as the Constitution gives a supremacy to that is a matter of constitutional obligation which is implicit in the Constitution itself.
“No constitutional government can function in any country unless any particular constitutional authority remembers the fact that its authority is limited by the Constitution and that if there is any authority created by the Constitution which has to decide between that particular authority shall be binding upon any other organ. That is the sanction which this Constitution gives in order to see that the President shall follow the advice of his Ministers, that the executive authority is the law made by Parliament and that the executive shall not give its own interpretation of the law which is in conflict with the interpretation of the judicial organ created by the Constitution” (CAD; Vol. 10, p.269).
Ignoring British constitutional ethos
It is those “tacit assumptions” and conventions which make for the smooth functioning of a Constitution. In our case, it was the conventions of the British Constitution; and our present plight is due to the fact that Indian political class, lawyers, judges and academics wilfully ignore that British constitutional ethos in which the system works. Every time a problem arises, people behave as if there was no precedent to consult. Two Presidents, R. Venkataraman and Shankar Dayal Sharma, behaved as if their ipse dixitconstituted law as, indeed, do lawyers and other “experts” who perform on TV channels. Judges are no better.
Once at a seminar, a former bureaucrat who managed to rise to be a “Constitutional expert” asked why we needed to consult British texts at all. There is a rich lore of constitutional tradition in Britain, Canada and Australia, including their provinces, which one can consult with profit. They cover very many, indeed, most situations.
These three works of outstanding merit help to provide a corrective to any who care to learn. “Civil Procedure and Criminal Procedure Code Lawyers” know far less than they suspect even if they laboriously consult the texts. These three works show that much more needs to be learnt; the ambience in which constitutional values command respect, particularly. It is as old as the Greeks. Pericles’ remarks in the famous funeral oration on constitutional conventions are as relevant today as they were in his time.
Prof. Vernon Bogdanor is the foremost authority on the British Constitution. Prime Minister David Cameron was among his more distinguished pupils. The 11 essays collected in this festschrift prove the truth of Prof. Kevin Theads in his remark that “the new constitutional politics has spawned a new constitutional scholarship”. Bogdanor is the last in the line from Dicey, Anson, Bagenot, A.B. Keith (also a Sanskrit scholar) and Ivor Jennings. But he also broke new ground in his works.
Britain devolved power on Scotland and Wales, enacted the Human Rights Act, 1998, and formulated new norms for coalitions for the Conservatives and the Liberal Democrats to share power. It established in 2005 a Supreme Court to replace the House of Lords as the court of last resort by enacting the Constitutional Reform Act. Cabinet Secretaries produced manuals to guide Ministers on ethics and on hung Parliaments. The procedure for appointment of judges has been changed radically, as the editor notes in his essay: “The Constitutional Reform Act 2005 arguably goes beyond what is known from other established Constitutions. Comparative experts have pointed out that ‘in virtually all common law systems, elected politicians determine which justices get to serve on the courts.’ Outside the common law traditions, the same is true in Germany, where the Bundestag appoints half of the members of the Constitutional Court and the Bundesrat (the Second Chamber) selects the other half. In France, one third of the members of theConseil Constitutionnel are selected by the President, another third by the Senate and the last third is appointed by the Assemblee Nationale. In Britain, the elected politicians now have practically no role. Sections 26 to 31 of the 2005 Act set out the rules for the appointment of future members of the courts. A selection commission, consisting of the President and Deputy President of the Supreme Court, proposes a name to the Lord Chancellor, who can reject that name only once. In practice the appointment of judges has been removed from the political sphere.’’
Protecting citizens’ rights
One point deserves emphasis. In recent decades, the House of Lords and, later its successor, the Supreme Court, have been vastly more protective of citizens’ rights under legislation on security than the judges of the Supreme Court of India care to.
“In the United Kingdom the courts cannot, as we have seen, strike down Acts of Parliament; they merely can make declarations of incompatibility. What is remarkable is not only that the courts have used this power, but also that Parliament has felt bound to alter legislation that the courts have deemed to be in contravention of the Human Rights Act.
“In A and others v Secretary of State for the Home Department—also known as the ‘Belmarsh case’—the House of Lords declared that Section 23 of the Anti-terrorism, Crime and Security Act 2001 (on indefinite detention of foreign nationals) was incompatible with the European Convention on Human Rights. As a consequence, the House of Lords made a declaration of incompatibility under Section 4 of the Human Rights Act 1998. Parliament followed suit and enacted the Prevention of Terrorism Act 2005. In other words, and contrary to what we might expect according to the spatial models developed by Ferejohn, Rosenbluth and Shipan, Parliament moved its preferences closer to that of the courts, not the other way round.”
The other two volumes belong to the series Hart Studies in Constitutional Law. Their relevance to the Indian situation is even more direct.
Parliament and the Law discusses with a wealth of detail, in copious citations of legislation and cases, topics such as parliamentary privilege, touching as they do freedom of speech and criminal law; Parliament and the courts, and parliamentary accountability for the administration of justice. Of particular interest are the two Joint Committees of Parliament on Human Rights and on the Constitution. There is a thorough analysis of recent moves for codification of the privileges which were foiled because of “the decline in the public standing of Parliament in the wake of the expenses scandal”. The writer of this essay, Liam Lawrence Smyth, is the Clerk of the Journals in the House of Commons and Common Clerk of the Joint Committee on Parliamentary Privilege. His remark should be taken to heart by our MPs and MLAs: “A proper appreciation of the role of parliamentary privilege, not to confer special status or immunity upon MPs, but rather to protect the vital engine of democracy, could contribute to restoring the reputation of the political process.” Abuse of parliamentary privilege to assert exemption from the law of the land serves only to undermine the public’s respect for the legislature, for politicians and for politics itself.
The essays compiled by David Feldman in Law in Politics, Politics in Law touch on lawyer-politicians; the impact of legal change on politics, history of legislation on Parliament since 1911, and recent developments, such as the development of the laws on human rights, and “International Law and Great Power Politics” by a Geneva-based international lawyer, Mathew Parish. He opines: “At its worst, international law may lead to an intellectual hypocrisy; a belief that legal adjudication can solve perennial political problems of war and confrontation. Of this it is incapable; and should we hold too dear to the hypothesis that it can, we are in danger of overlooking the more effective weapons available in the armoury of the international community’s foreign policy to shape outcomes. Above all, international law must not become an excuse for failures of military intervention or diplomacy.
The International Criminal Tribunals for Yugoslavia and Rwanda were created amidst international community’s guilt for failure to save lives amidst atrocities. Those courts did not themselves save any lives, and we must not cling to the illusion that they heralded in some new international order that might do so. Finally, to think of international law by too strict an analogy with the high standards we in the West ascribe to domestic law, we may prove ourselves of guilty of falling into a fallacy of definition. The strengths of a robust system of domestic law cannot automatically be ascribed to the system of international law, and it remains far from clear that those strengths can ever become features of the global legal order.”
Nearer home is Ross Cranston’s warning that “Constitutional courts have power to thwart democratically elected governments. Consequently, they have had to grapple with the issue of how the exercise of that power is to be exercised (sic) explained and justified both to the politicians and the public. Historically, the Constitution of the United Kingdom has not conferred on the courts a comparable power. The growth of judicial review from the 1960s led to some discussion about the appropriate role for the courts in upsetting the plans of executive government. In his Hamlyn Lectures in 1990, Lord Woolf acknowledged the dangers which could result from an over-invasive use of judicial review, the need to strike a balance and the safeguards against abuse such as the flexible nature of the remedies. There has been a great deal of writing since about judicial deference to legislative and executive power.”
It is an acute, but not insoluble dilemma—how to reconcile democratic governance by elected leaders with judicial review by unelected judges—provided that the judges themselves are erudite in constitutional law, are men of dignity and reserve who shun popularism and popular applause and are truly honest and faithful to their oaths of office. This animal is not too conspicuous in our zoos.
Source :: The Frontline
Tag :
The Hindu,
அம்பேத்கர்
Statue Row
Paavaanan told the SP that Ambedkar statues were damaged on two occasions in recent days and yet the culprits involved were not booked. The police inaction encouraged the anti-social elements to continue with the act of creating division in society by destructing the statue, he charged.
Source :: The New Indian Express
Traffic Hit Due to VCK Protest
விவசாயி மீது பாய்ந்த “தலித்” வன்கொடுமை தடைச்சட்டம்
நாமக்கல் மாவட்டம், மோகனூர் அருகே உள்ள மாமரத்துப்பட்டியைச் சேர்ந்தவர் பழனியப்பன் (வயது-60). தன்னுடைய நிலத்தில் விவசாயம் செய்துவரும் இவர் ஆங்கிலப் புத்தாண்டு நாளான புதன்கிழமை அதிகாலை 5 மணியளவில் தன்னுடைய வீட்டிலிருந்து சைக்கிளில் தோட்டத்துக்கு சென்றார்.
அப்போது, அந்த பகுதியை சேர்ந்த மூன்று இளைஞர்கள் புத்தாண்டை வரவேற்று சாலையில் வாசகங்கள் எழுதிக் கொண்டிருந்தனராம். இதில் ஒரு இளைஞர் மீது பழனியப்பன் சைக்கிள் மோதி விட்டதாகத் தெரிகிறது.
இந்தச் சம்பவம் தொடர்பாக இரு தரப்பினருக்கும் வாக்குவாதம் ஏற்பட்டது. அப்போது பழனியப்பன் தனது கையில் வைத்திருந்த மண்வெட்டியால் அந்தப் பகுதியைச் சேர்ந்த பிரபாகரன் (வயது-23) என்ற இளைஞரின் தலையில் அடித்ததுடன், அங்கிருந்த மூன்று இளைஞர்களின் “சாதி” பெயரைச் சொல்லியும் திட்டினாராம்.
இதில், காயமடைந்த பிரபாகரன் நாமக்கல் அரசு மருத்துவமனையில் சிகிச்சைக்கு அனுமதிக்கப்பட்டார். இதைத்தொடர்ந்து, இந்தச் சம்பவம் குறித்து பிரபாகரன் மோகனூர் காவல் நிலையத்தில் புகார் அளித்தார்.
அதன் பேரில், பழனியப்பன் மீது வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டத்தின் கீழ் போலீஸார் வெள்ளிக்கிழமை வழக்குப் பதிவு செய்தனர். இதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்து, கொங்குநாடு மக்கள் தேசிய கட்சி, கொங்குநாடு முன்னேற்றக் கழகம், பா.ம.க ஆகிய கட்சியினர் நூற்றுக்கணக்கானோர் மோகனூர் காவல் நிலையத்தை திங்கள்கிழமை முற்றுகையிட்டன்ர.
தொடர்ந்து, முறையான விசாரணையின்றி யார்மீதும், போலீசார் வன்கொடுமைத் தடுப்புச் சட்டத்தில் வழக்குப் பதிவு செய்யக் கூடாது என்றும், விவசாயி பழனியப்பன் மீது பி.சி.ஆர் சட்டத்தில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ள வழக்கை உடனடியாக வாபஸ் பெற வேண்டும் என்றும் கோரி முழக்கமிட்டனர்.
இதையடுத்து, அங்கு வந்த காவல் துணைக் கண்காணிப்பாளர் ராஜேந்திரன், போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட அனைத்து கட்சியினரிடம் பேச்சுவார்த்தை நடத்தினார்.
இதையடுத்து, அங்கு வந்த காவல் துணைக் கண்காணிப்பாளர் ராஜேந்திரன், போராட்டத்தில் ஈடுபட்ட அனைத்து கட்சியினரிடம் பேச்சுவார்த்தை நடத்தினார்.
சமுதாயக் கட்சியினரின் கோரிக்கைகளை உயரதிகாரிகளுக்கு தெரியப்படுத்தி நடவடிக்கை எடுப்பதாகவும், அதன் பின்னரே விவசாயி பழனியப்பன் மீது நடவடிக்கை எடுபதாகவும் தெரிவித்தார். இதையடுத்து, கட்சியினர் முற்றுகை போராட்டதைக் கைவிட்டு, நாமக்கல் மாவட்டக் காவல் கண்காணிப்பாளர் பி.கண்ணம்மாளிடம் சென்று மனு அளித்தனர்.
செய்தி :: நக்கீரன்
அம்பேத்கார் சிலை அவமதிக்கப்பட்டதால் தலித் மக்கள் கொந்தளித்து உள்ளனர்: திருமாவளவன்
புதுச்சேரி, ஜன.8,2014–
புதுவையில் நடந்த ஆர்ப்பாட்டத்தில் தலைமை தாங்கி விடுதலை சிறுத்தை கட்சி தலைவர் திருமாவளவன் எம்.பி. பேசியதாவது:–
கடந்த 2 நாட்கள் இடைவெளியில் கட்சி தலைமையின் அறிவிப்புக்கு பிறகு இங்கு 25 ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட விடுதலை சிறுத்தைகள் திரண்டு உள்ளீர்கள். சாதி வெறியர்கள் வாகனங்கள் தர மறுத்தும் சைக்கிள்களிலும், பஸ்களிலும் வந்து இங்கு திரண்டு உள்ளீர்கள். இதன் மூலம் அம்பேத்கார் சிலை அவமதித்ததால் தலித் மக்களிடம் எந்தளவுக்கு மன கொந்தளிப்பு உள்ளது என்பதை புதுவை முதல்– அமைச்சருக்கு உளவுதுறை தெரிவிக்க வேண்டும்.
புதுவை முதல்–அமைச்சர் அம்பேத்கார் சிலை அவமதிப்பை கண்டும் காணாமல் உள்ளார். கடந்த ஒரு மாதத்தில் மட்டும் புதுவையில் 4 இடங்களில் அம்பேத்கார் சிலை அவமதிக்கப்பட்டுள்ளது. ஒரு கும்பல் ஒளிந்து மறைந்து இருட்டில் கல் எறிவதுதான் வழக்கம். இந்தியாவிலேயே சொந்த சாதி மக்களை வன்முறைக்கு தூண்டும் ஒரே ஒரு தலைவர்தான் உள்ளார்.
ராமசாமி படையாச்சியார் சிலையை அவமதிக்க வேண்டிய அவசியம் எங்களுக்கு இல்லை. ராமசாமி படையாச்சியார் சிலையை அவமதித்தவர்களை போலீசார் உடனடியாக கைது செய்ய வேண்டும். விடுதலை சிறுத்தை அமைப்பை சேர்ந்தவர்கள் ஒரு போதும் இதுபோன்ற இழிவு செயல்களில் ஈடுபட மாட்டோம். ராமசாமி படையாச்சியார் சிலையை மீண்டும் அதே பகுதியில் வைக்க வன்னியர் மக்கள் விரும்பினால் எனது சொந்த செலவில் எனது சம்பள பணத்தில் ரூ. 1 லட்சம் நிதி தர தயாராக உள்ளேன்.
ராமசாமி படையாச்சியாரை நீங்கள் வேண்டுமானால் சாதி தலைவராக பார்க்கலாம். ஆனால் நாங்கள் பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களுக்கு போராடிய தலைவராகத் தான் பார்க்கிறோம்.
ஓட்டு பொறுக்க முதல்– அமைச்சர் ரங்கசாமி நினைக்கிறாரா? அப்படியானால் அம்பேத்கார் சிலையை அவமதித்தவர்களை ஏன் இதுவரை கைது செய்யவில்லை?
இவ்வாறு அவர் பேசினார்.
செய்தி :: மாலைமலர்